Stwardnienie rozsiane to szczególnie dotkliwa, autoimmunologiczna choroba zapalna o pochodzeniu idiopatycznym. Dotyka osoby młode, głównie w przedziale wiekowym od dwudziestu do czterdziestu lat. Koncentruje się na ośrodkowym układzie nerwowym, gdzie dochodzi do licznych, rozsianych zmian zapalnych, których przebieg trwale niszczy tkankę nerwową. Doprowadza to do wielu objawów, z których większość nie może być przewidziana wcześniej w żaden sposób, co utrudnia planowanie leczenia.
Ze względu na różnorodność objawów pojawiających się w różnych odstępach czasu i z różnym nasileniem, trudno jest dobrać odpowiednią opiekę dla pacjenta. Jednak z odpowiednią wiedzą i systematycznością spowolnimy chorobę i zmniejszymy dotkliwe objawy.

Stwardnienie rozsiane rozpoczyna się zwykle od zapalenia nerwu twarzowego i drobnymi incydentami wykonywanymi w dniu codziennym. Pacjent może zauważyć, że zdarzyło mu się kilka razy upuścić kubek lub przypadkowo strącić coś ze stołu. Dopiero po jakimś czasie następuje szereg objawów powodujących niedowłady kończyn z osłabieniem lub wzmożeniem napięcia mięśniowego, problemy z mową, drgawki, zaburzenia chodu, oczopląs a nawet problemy psychiczne obejmujące gwałtowne zmiany nastrojów i wybuchy negatywnych emocji. Choroba przebiega z okresami zaostrzeń i remisji, co oznacza, że rehabilitacja powinna być prowadzona tylko i wyłącznie w okresie remisji, ze szczególnym uwzględnieniem czynników mogących wywołać rzut choroby. Ważne przy tym jest unikanie wysokich temperatur, infekcji, a także nadmiernego wysiłku fizycznego, ponieważ mogą one przynieść odmienny skutek od oczekiwanego. W okresie rzutu pacjent powinien znajdować się pod stałą opieką medyczną i pomocą farmakologiczną.
Zabiegi, które pomagają w tej chorobie, to wszystkie z użyciem zimna. Możemy do nich zaliczyć krioterapię, zimne okłady, chłodne kąpiele czy polewania. Istotna jest również kinezyterapia, czyli leczenie ruchem dla podtrzymania i przywrócenia siły i koordynacji mięśniowej. Należy jednak uważać, aby wysiłek nie był zbyt intensywny, ponieważ może wywołać niepożądany rzut choroby. Współpraca z logopedą pomoże pacjentowi w poprawie mowy, a terapia zajęciowa będzie sprzyjać w nabywaniu nowych umiejętności i rozwijaniu sprawności manualnej.
Stwardnienie rozsiane to choroba nieuleczalna, jednak możemy spowolnić jej postępowanie dobierając fizjoterapię indywidualnie do objawów występujących u pacjenta. We współpracy z diagnostą, lekarzem, psychologiem i fizjoterapeutą efekty pracy będą optymalne, co umożliwi pacjentowi jak najdłuższe cieszenie się samodzielnością i funkcjonalnością.

Comments are closed.